تقلب یکی از پدیده هایی است که در سطح وسیع در جامعه رو به گسترش است. چه از دوران دبستان گرفته و چه در ادارات و موسسات دولتی و خصوصی و چه در سطح دانشگاه و آنهم در کلیه مقاطع تحصیلی این پدیده متاسفانه رو به ازدیاد هست. این روزها یه چیزایی می شنوم که کم مونده شاخ دربیارم. طرف دانشجوی ارشد یا دکترا در یکی از کشورهای اروپایی هست اونوقت میاد ایران دنبال کسی هست که پروژشو براش هم انجام بده هم بنویسه. یکی دیگه دنبال یکی می گرده که بجاش امتحان بده. اون یکی مدرک جعل میکنه که بتونه رییس بشه و...
بدتر اینکه در این راستا اشتغال زایی هم شده و هستند افرادی که از این طریق کسب درآمد می کنند و یه جورایی این کارا شغلشون شده. تازه دلال و واسطه هم در این زمینه وجود داره. خلاصه یه جور بیزینس پردرآمد شده.
من موندم که واقعا کسب مدرک یا ارتقای شغلی از این طریق اصلا لذتی هم داره.
تنها چیزی هم که می تونم بگم اینه که متاسفم.
دقت کردی بعضی مواقع آدمها فکر میکنند، اخلاق و رفتار بد مال دیگرانه وخودشونو از آنهابری میدونند.
این فرهنگ تبعیض نژادی یا نژاد پرستی بدجوری در ذهن بعضی آدم های ایران رخنه کرده خودشونم خبر ندارند. جدا از شوخی با قومیت ها و فرهنگهای مختلف داخلی که گاهی جنبه توهین و تحقیر هم به خودش می گیره نحوه بیان و کردار بعضی ها در قبال مهاجرین افغانی هم واقعا جای تاسف داره.حالا اینها را بگذار کنار اینکه بعضی ها فکر می کنند که ما قوم ونژاد برتریم وضریب هوشی و استعدادمون بالاتر از بقیه هست و بر این اساس فرضا وقتی در مسابقه ای به تیم های عربی می بازیم آنها را با کلمات تحقیر آمیزی خطاب قرار می دهند و نمیخوان قبول کنن که بابا اونها هم استعداد دارن، زحمت می کشن و....
حاصلش هم این میشه که بعضی ها همیشه ادعای بالاتر بودن وبرتر بودن دارن ولی وقتی پای عمل می رسه فاجعه بار می آورندو بهجای قبول ایرادات و اشکال کار، دنبال یه مقصر می گردند تا تمام تقصیرات را گردن اون بندازن به علاوه اینکه همه پیشرفت میکنن و اونها در جا می زنند.
معنای یک کلمه را می شود تغییر داد ولی مفهوم آن را هرگز.
دروغ را می توان راستی معنا کرد ولی مفهوم راستی را نمی توان تغییر داد.
خیانت را می توان خدمت جا زد، ولی مفهوم خیانت را نمی توان به هیچ وجه، توجیه نمود.
مرگ را می توان، زندگی معنا کرد، ولی مفهوم زندگی تغییر پذیر نیست.
گرسنگی را می توان سیری تعبیر کرد، ولی مفهوم گرسنگی تفسیر بردار نیست.
معنا را می توان تفسیر و استحاله کرد ولی مفهوم را هرگز نمی توان قلب نمود.
وقتی برنامه ریزی، کار و تلاش جایگاهی نداشته باشه، همه به معجزه و دعا دل می بندند.
وای به حال روزی که از معجزه خبری نباشه و از دعا هم کاری بر نیاد.
اگه با یک دید وسیعی به زندگی نگاه کنی، می بینی که زندگی و آدم های اون همه مثل یک خاطره می مونند، تو یک دوره ای هستند، کارهایی انجام می دن و عاقبت میرن، فقط اونهایی یادشون می مونه و برای آدم دلتنگی ایجاد می کنند که خاطره خوبی از خودشون به جا می گذارن. به قول سعدی:
سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکویی نبرند
آدم فهمیده خودشو نقد میکنه و آدم ابله دیگران را
آدم های کوچک با ادعاهای گزاف و آدم های بزرگ با ادعاهای کوچک.
آدم های منتقد با ظرفیت تحمل بسیار پایین و آدم های مورد نقد با ظرفیت بسیار بالا.
دقت کردی بعضی آدم های احمق عاقل نما چقدر در زندگی اشتباه می کنند ولی صداشون گوش فلک را کر کرده و همینطور بعضی آدم هایی که دایما در حال نقد و تحلیل دیگران هستند چقدر آستانه تحمل شنیدن انتقاد بسیار بسیار پایینی دارند.
سال، سال خاص و خوبی می تونه برام بشه اگه چند تا کار عقب موندمو تو تمام ابعاد زندگیم تکمیل کنم.
در غیر اینصورت، یک مقدار که نه شاید هم زیاد از اهداف کلی زندگیم عقب می مونم و یک سال معمولی و شاید برام میشه. جالب اینه که خیلی از مسائل روبروم هم راه حلش دست خودمه.
امیدوارم امسال برای همه کسانی که اهداف خوب و مثبت دارند سال خوب و پرباری باشه.
این آدم هایی که به فال و طلسم اعتقاد دارن واقعا و جدا عقب مونده، کودن و احمق هستند
سال جدیده و من دلم می خواست پست جدیدم شاد و امیدوارکننده باشه. جالب اینه که این چند روز بخصوص پنج شنبه هم بهم خیلی خوش گذشته. ولی یک سری داستانها باعث شد که این پست خیلی با حال و هوای اینروزهام جور نباشه.
یکسری آدم ها بیکارن، و دقیقا به همین دلیل دلشون می خواد دایم درباره دیگران کنفرانس بگذارن و به تحلیل اونها و رفتارشون بپردازن.
یکسری از آدم ها احمقن. تو کار خودشون موندن و دایم در حال اشتباهن ولی این اجازه را به خودشون می دن که تو هر کاری بی اجازه یا با اجازه دخالت کنن. اصلا حدی هم برای خودشون قایل نیستن.
یکسری آدم ها واقعا احمقن. هرچقدر هم سعی کنی فاصله ای بین خودت و اونها قایل شی، حالیشون نیست و دایم در حال پیشروی یکطرفه هستن.
من از دخالت در کار دیگران متنفرم و تا وقتی هم کسی ازم نظری نخواسته سعی میکنم نظرمو برای خودم نگه دارم (در مورد اطرافیان و دوستام) مگه اینکه واقعا تو شرایط بدی باشه و خودشم ندونه که بدون اینکه ازم بخواد نظرمو می دم.
از اینکه پشت سر دیگران بشینم تحلیلشون کنم متنفرم و هر وقت این کارو کردم بعدش از خودم به شدت بدم اومده. اصلا زیاد وقت این کارا رو هم ندارم.
فکر می کنم انقدر هم تجربه دارم که حداقل در مسائل جزیی و پیش پا افتاده درست را از غلط تشخیص بدم.
حالا فکر کن دقیقا عکس این کارا رو بخوان برات پیش بیارن. تو یه ماجرایی بخوان بندازنت که هی این مسائلی که ازش بدت می یاد برات بخواد تکرار شه.
وضعیت برات چندش آور میشه دیگه.