اگه با یک دید وسیعی به زندگی نگاه کنی، می بینی که زندگی و آدم های اون همه مثل یک خاطره می مونند، تو یک دوره ای هستند، کارهایی انجام می دن و عاقبت میرن، فقط اونهایی یادشون می مونه و برای آدم دلتنگی ایجاد می کنند که خاطره خوبی از خودشون به جا می گذارن. به قول سعدی:
سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکویی نبرند
خیلی سال پیش خونده بودم، کسی که باهاش خندیدیو شاید فراموش کنی ولی کسی که باهاش گریه کردی رو هرگز فراموش نمی کنی. یه چیزی وقتی روم اثر گذاشته باشه، چه خوب و چه بدش از ذهنم نمی ره و فقط باهاش کنار می یام.
در تکمیل، بنده هم یک شعر از سعدی بزرگوار اضافه کنم:
سعدی به جان زنده دلان ملک وجود
نیرزد آنکه دلی را ز خود بیازاری
نمی دانم چرا بعضی ها با اینکه میدونن یه چند وقتی بیشتر مهمون این دنیای فانی نیستند همش دیگران را از خود آزرده خاطر می کنند.